دموکرات‌ها اغلب به گونه‌ای درباره دونالد ترامپ صحبت می‌کنند که گویی او «باوزر» در بازی «سوپرماریو» است.

وقتی شکست بخورد پایان بازی است. خیر بر شر پیروز می‌شود، شاهدخت نجات می‌یابد، و صلح به پاشاهی قارچ‌ها برمی‌گردد. اما مانند بازی‌های سوپرماریو، همیشه یک قسمت بعدی هست. باوزر هیچ‌وقت از بین نمی‌رود. یا برمی‌گردد یا یک شخصیت شرور جدید – مثلا «واریو» یا «بچه‌های کوپا» – جایش را می‌گیرند.

این جا در تنسی، ما شاهد اولین غرش این جانشینی هستیم.

انتخابات داخلی حزب جمهوری‌خواه برای سنای آمریکا یکی از رقابت‌آمیزترین نبردها در بیرون از کنسول نینتندو است. منی ستی، جراحی از اهالی نشویل، به رقابت با بیل هگرتی، پیشتاز کنونی مورد تایید ترامپ و سفیر سابق آمریکا در ژاپن برخاسته است، و نشریه پولیتیکو آن را «بی‌رحمانه‌ترین انتخابات داخلی حزب جمهوری‌خواه در کشور» خوانده است.

آخرین دموکراتی که از تنسی به نمایندگی سنای آمریکا انتخاب شد، ال گور در سال ۱۹۹۰ بود، پس هر کسی که برنده شود احتمالا سناتور بعدی ایالت تنسی خواهد بود. و هرچند تماشای جنگ‌های داخلی جناح راست همیشه جالب است، برای دموکرات‌هایی مثل من واقعیت این است که مهم نیست چه کسی انتخابات مقدماتی را می‌برد. ولی بد نیست نگاهی بیندازیم به آن چه این انتخابات درباره وضع حزب جمهوری‌خواه و به طور کلی‌تر سیاست در آمریکا به ما می‌گوید.

ستی فرزند مهاجران هندی است.

در حرکتی همسو با قدرت (و نژادپرستی) ترامپی، هگرتی از تلفظ درست نام خانوادگی او خودداری می‌کند (و می‌گوید اشتباهی غیرعمد بوده، گرچه خطایش را گوشزد کرده‌اند). او ستی را به اعمالی ناجوانمردانه متهم کرده، از جمله تبلیغ کنترل اسلحه در مدارس متوسطه، و میلیونری که به کارزار انتخاباتی سال ۲۰۱۶ ترامپ کمک مالی نکرد، و عمدا در یک آگهی گمراه‌کننده می‌گوید که ستی به سازمانی برای حمایت مالی از شورش‌های اخیر کمک کرد.

ستی که نمی‌خواهد هگرتی کلاه قرمز ترامپی را مال خودش کند، او را متهم کرده است که میلیونر است، او را با خرپول غیرقابل تحمل سریال جزیره گیلیگان، ترستون هاول سوم مقایسه کرد، و به او برچسب ترسناک «جزو حاکمیت» زده‌است. در همان تبلیغ، ستی به غلط ادعا می‌کند که هگرتی از تایید میت رامنی، دشمن بزرگ لیبرال جمهوری‌خواهان، که خودش جمهوری‌خواه است، برخوردار است؛ بله، میت رامنی. درست خواندید. (رامنی هگرتی را تایید نکرده است.)

این که میت رامنی، که تنها هشت سال پیش نامزد ریاست جمهوری حزب جمهوری‌خواه بود و در حال حاضر سناتور است، در سیاست محافظه‌کاران توهین به حساب می‌آید، و نشانه‌ای از روزهای تیره‌ای که در پیش است. اما دونالد ترامپ، باید راضی باشد. در واقع، گویاترین و ترسناک‌ترین جنبه این رقابت آن است که هیچ ‌یک از دو نامزد در تلاش برای نجات روح حزب جمهوری‌خواه از چنگ ترامپیسم نیست. بیش از ۱۵۰ هزار آمریکایی بر اثر ویروس کرونا جان داده‌‌اند در حالی که رئیس جمهور منفعلانه کنار ایستاده، و این دو نامزد که به احتمال زیاد سناتور آینده ما خواهند بود، بر سر این رقابت دارند که کدام می‌تواند بیشتر تملق ترامپ را بگوید.

من نشانه قطعی‌تری نمی‌بینم که ترامپیسم ماندگار است، حتا اگر ترامپ انتخابات ریاست جمهوری را ببازد. گفته‌های آتشینی که ممکن است از بدترین یاوه‌های فاشیستی ترامپ در توییتر برداشته شده باشند. ستی تبلیغی پخش می‌کند که در آن ادعا می‌کند نیروهای مترقی «کلیساهای ما را نابود می‌کنند» و «از آمریکا متنفرند». هگرتی از سمت خود در هیات مدیره یک شرکت سرمایه‌گذاری استعفا داد، زیرا مدیرعامل آن در حمایت از جنبش «جان سیاهان مهم است» صحبت کرد، و آن را «سازمانی مارکسیستی که می‌خواهد آمریکایی را که من می‌شناسم و همیشه پشتیبانی کرده‌ام نابود کند» خواند.

این نوع دهشت‌افکنی خطرناک منحصر به انتخابات داخلی نیست. روز سه شنبه، مارشا بلکبرن، سناتور تنسی که نمی‌خواست از این گفتمان ضدآمریکایی عقب بماند، مقاله‌ای در وب‌سایت فاکس نیوز نوشت و هشدار داد که کشور «در محاصره اراذل چپ‌گراست» و «غنیمت این جنگ قریب‌الوقوع، حق تغییر دادن هویت آمریکایی است»؛ چه ستی برنده شود چه هگرتی، در کنار بلکبرن در سنا حضور خواهد داشت.

دموکرات‌ها در ایالت‌های طرفدارشان شاید وسوسه شوند که این گفته‌ها را کوته‌فکری عموزاده‌های روستایی خود بگذارند و رد کنند، اما مسیر آینده حزب جمهوری‌خواه برای همه آمریکایی‌ها اهمیت دارد. روشن است که این نامزدها هنوز منافعی انتخاباتی در تملق‌گویی از ترامپ دارند. اگر روشن شود که حق دارند – و دلیلی ندارد که فکر کنیم ندارند – معنایش این است که ترامپیسم هنوز برای بسیاری از آمریکایی‌ها جاذبه دارد.

در کشوری که رئیس جمهور را نه با رای مردمی، که با رای کالج الکترال انتخاب می‌کند، این یعنی که پیروزی ترامپ (یا  بدتر از او) در آینده نزدیک نه تنها ممکن است، بلکه احتمال زیادی دارد. مهم نیست که بلکبرن همین حالا هم در واشینگتن سیاست کشوری را شکل می‌دهد. به‌زودی، احتمالا ستی یا هگرتی به او خواهند پیوست.

حتا اگر در ماه نوامبر، دموکرات‌ها هم کنگره و هم کاخ سفید را به دست بگیرند، نمی‌توانیم تا ابد نگه‌شان داریم. جمهوری‌خواهان روز دوباره به حکومت خواهند رسید، و این زودتر از آنی خواهد بود که دموکرات‌ها امید دارند. هرکس این کرسی سنا را ببرد، دستکم تا سال ۲۰۲۷ سرجایش خواهد بود.

فارغ از این که ماه نوامبر چه اتفاقی بیفتد، تا آن زمان شاید یک رئیس جمهوری جمهوری‌خواه جدید داشته باشیم. پنداشته می‌شود که بلکبرن سودای قوه مجریه دارد، اما او تنها نیست. اگر رقابت میان ستی و هگرتی یک نشانه باشد، انتخابات داخلی بعدی حزب جمهوریخواه رقابتی خواهد بود بر سر این که چه کسی می‌تواند از ترامپ هم ترامپی‌تر باشد.

به قول سوپرماریو: «ماما میا!»